Ο νόμος της διανομής της γης, Ιούνιος 1835
Πριν από το 1821, τα 2/3 περίπου της καλλιεργήσιμης γης ανήκαν σε Τούρκους γαιοκτήμονες και τα υπόλοιπα στους Ελληνες προεστούς, με αποτέλεσμα οι Ελληνες αγρότες να εργάζονται ως ενοικιαστές στα κτήματα Τούρκων και Ελλήνων ιδιοκτητών.
=== Οσο προχωρούσε ο Αγώνας τόσο οι Αγωνιστές ανακτούσαν τα χαμένα εδάφη. Και κάποια έβγαιναν στον πλειστηριασμό. Στις 5 Δεκεμβρίου του 1822 έγινε η αναφορά για τη δημοπρασία του κτήματος του Χαλίλ μπέη στην Απάθεια: Χαλίλ μπέης λεγόταν ο γενάρχης πλούσιας τουρκικής οικογένειας, ο οποίος και αναφέρεται ως πλουσιότατος δυνάστης της Κορίνθου κατά το 1778.
Γιος και διάδοχός του ήταν ο Νουρή μπέης, ο οποίος πέθανε το 1815, αφήνοντας τον γιο του Κιαμίλ μπέη να τον διαδεχθεί στη δυναστεία της Κορίνθου. Υπήρξε ο τελευταίος Τούρκος διοικητής και δυνάστης της Κορίνθου. Και όλης της Τροιζηνίας.
Επίσης έγινε αναφορά για δημοπρασία της Κορίνθου, στην οποία δημοπρατήθηκαν και περιοχές της Τροιζηνίας. Δείτε τον πίνακα εδώ:
O βουλευτής Σπυρίδων Καραμάνος το 1869 μίλησε στη Βουλή για την εκποίηση, τονίζοντας ότι είχαν δοθεί φτηνά τα χτήματα στον Τσαμαδό, στην Κοκκινιά και άλλους. Χτήματα είχε πάρει και ο Κουντουριώτης στην Απάθεια. Ο Καποδίστριας ήρθε πολλές φορές σε προστριβές με την οικογένεια Κουντουριώτη, γιατί η τελευταία δεν διέθετε το χτήμα της, στην Απάθεια, για την καλλιέργεια της πατάτας - μόλις είχαν φέρει το σπόρο από την Αμερική, και το χώμα του ήταν το πιο κατάλληλο.
Κατά μία εκδοχή η οικογένεια Κουντουριώτη με γενάρχη της το Γεώργιο Ζέρβα που καταγόταν από την Ήπειρο, γύρω στα 1580 κατέφυγε στην Κοκκινιά Τροιζηνίας και από εκεί στην Ύδρα όπου, λόγω κυρίως της αξεπέραστης συνήθειας κάποιου από τα μέλη της, [κατά τον Αναστάσιο Γούδα του ίδιου του Γεωργίου που είχε ζήσει επί μακρόν στα Κούντουρα της Δυτικής Αττικής] να φορά την τοπική ενδυμασία της Μεγαρίδας, πήρε το επώνυμο Κουντουριώτης που αντικατέστησε για πάντα το πραγματικό επώνυμο Ζέρβας.
Οι πρώτες επαναστατικές εθνοσυνελεύσεις είχαν κηρύξει τις τουρκικές γαίες ιδιοκτησία του Εθνους και είχαν υιοθετήσει την αρχή ότι με τον καιρό κάθε Ελληνας θα έπαιρνε ως ατομική του ιδιοκτησία ένα κομμάτι εθνικής γης, ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του στον Αγώνα. Το θέμα πρωτοτέθηκε στην Εθνοσυνέλευση του Αστρους, αλλά υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες από τα συγκεντρωθέντα εκεί πλήθη, καθώς και παρέμβαση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, και σταμάτησε κάθε συζήτηση και το "άφησαν για αργότερα".
Φαίνεται, όμως, ότι ήδη από το 1822 κάποιοι είχαν κάνει "μοιρασιές" ή καταπατήσεις, με την ευλογία των Εθνοσυνελεύσεων, και όταν ο Καποδίστριας επεδίωξε να ρυθμίσει το θέμα βρέθηκε προ τετελεσμέων καταστάσεων.
Ενας από τους οποίους πήρε Εθνική Γή, το 1830, αυτή που ζήτησε από τον Καποδίστρια, ήταν ο Γέρος του Μωριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Πήρε έκταση έξω από το φρούριο του Ναυπλίου στο προάστιο της Πρόνοιας, στο Κιουλού Τεπές, 44,5 στρεμμάτων, αλλά δεν πρόλαβε να του κάνει το παραχωρητήριο ο Καποδίστριας γιατί δολοφονήθηκε. Η προσωρινή μάλιστα διοικούσα επιτροπή το αμφισβήτησε αλλά τελικά η Γερουσία το απέδωσε στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος με διαθήκη του το άφησε στους γιούς του.
Το ίδιο αντιμετώπισε και ο Οθωνας όταν θέλησε να εκπληρώσει την υπόσχεση των εθνικών συνελεύσεων, όχι μόνο για να κατευνάσει την κοινωνική και πολιτική αναταραχή αλλά γιατί θεωρούσε το μέτρο σημαντικό για τη δημιουργία Εθνους που θα το αποτελούσαν οι μικροί, εργατικοί και ανεξάρτητοι ιδιοκτήτες, υποστηρικτές του θρόνου, και θα ήταν εναντίον των προεστών και των οπλαρχηγών. Με το Διάταγμα ΦΕΚ 14 του 1835, κάλεσε όσους "είχαν ήδη τίτλους ιδιοκτησίας των ετών 1822-1833, δηλαδή πριν από αυτόν, να τους προσκομίσουν στο Ελεγκτικό Συνέδριο για επικύρωση". Αλλά κανένας δεν παρουσιάστηκε, μάλλον γιατί δεν είχε τίτλους. Για αυτό και επανέλαβε την έκκλησή του, με προθεσμία και πρόστιμα ΦΕΚ 1 1836.
ΕΤΣΙ όλα προχώρησαν με το διάταγμα της 7ης Ιουνίου 1835 ΦΕΚ 2 που αποτελούσε την πιο σύντονη προσπάθεια για την πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων, που προέβλεπε να συμπεριληφθούν όλοι οι κάτοικοι του Ελληνικού βασιλείου : αυτόχθονες, ετερόχθονες και φιλέλληνες, ιδιοκτήτες και μη, εργαζόμενοι και άνεργοι, εφόσον είχαν συμμετάσχει ως στρατιωτικοί ή ως πολίτες στον Αγώνα. Τη συμμετοχή θα την έκριναν τα δημοτικά συμβούλια με την τελική έγκριση του υπουργείου των Εσωτερικών. Ή παραχώρηση της γης δε γινόταν δωρεάν αλλά έναντι ορισμένου τιμήματος, το όποιο διέθετε το κράτος στον αγοραστή με υποχρέωση του τελευταίου να το εξοφλεί με χρεολύσιο. Πολιτικοί λόγοι είχαν επίσης συντελέσει για τη δημιουργία του νόμου. Οπως διευκρίνιζε ο υπεύθυνος υπουργός των Οικονομικών (Εφημερίς της Κυβερνήσεως, παράρτημα, αρ. 20, 16 Δεκ. 1835, έ.π.), η ατομική ιδιοκτησία αποτελούσε τη μόνη υγιή βάση της εθνικής πολιτικής οικονομίας. Ο ίδιος πρόσθετε ότι, παρέχοντας τη δυνατότητα σε τόσους ανθρώπους να ανταλλάξουν το καθεστώς του ενοικιαστή-καλλιεργητή με τον αξιοπρεπή τίτλο του ιδιοκτήτη, ικανοποιώντας μιαν απαίτηση που προϋπήρχε από την επαναστατική εποχή, συντελούσε να δημιουργηθεί ένας πληθυσμός από ευχαριστημένους ανθρώπους. Προφανώς υπήρχε και τρίτος, πολύ ισχυρότερος πολιτικός στόχος που απέβλεπε να δημιουργήσει μια πολυπληθή, ανεξάρτητη τάξη μικρών κτηματιών, στην οποία το στέμμα θα μπορούσε να βασίσει το μέλλον του. Συνάμα, χάρη στα μέτρα αυτά θα εξασθενούσε ή τάξη των λίγων, μεγάλων γαιοκτημόνων, αφού θα είχε αποστερηθεί τον παραδοσιακό της ρόλο, της συλλογής των φόρων, που της προσπόριζε δύναμη και πλούτο.
( Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, τόμος ΙΓ σελίς 59)
Έτσι
δημοσιεύτηκε ο νόμος περί προικοδοτήσεως των ελληνικών οικογενειών,
Ομως σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις πωλητής ήταν το ίδιο το κράτος, που τα παραχωρούσε αντί "πινακίου φακής".
Και μη νομιστεί ότι ευεργετήθηκαν όλοι οι αγωνιστές. Μάλλον οι "ημέτεροι", "τα δικά μας παιδιά" όπως θα λέγαμε σήμερα. Πχ ο Μιαούλης, πήρε όλη την παραλιακή οδό προ της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα Πειραιά, και ένα περιβόλι στο Ναύπλιο. Κι άλλοι τίποτα. . Γι αυτό κι ο Μακρυγιάννης - και άλλοι - επέκριναν αυτές τις ενέργειες.
Η κόρη του Γεώργιου Καραισκάκη Πηνελόπη, με το ΦΕΚ 23 1835, προικοδοτήθηκε με 500 στρεμ συνεχούς γης - χρηματική περίθαλψη 6.000 δραχμών. Και οι κόρες του Μάρκου Μπότσαρη ΦΕΚ 40 1838 με τα ίδια στρέμματα. Το 1873 με διάταγμα του Γεώργιου Α, ΦΕΚ 23 1873 προικίστηκαν με εθνική γη οι δύο κόρες του Μακρυγιάννη, 300 στρέμματα η κάθε μία.
Με τον ένα ή τον άλλο νόμο, των 1833, 1834 και 1835 κλπ, ή τρόπο από το 1822 ως το 1833, στην Τροιζηνία αναφέρεται ότι πήραν κτήματα:
=== Ο Σπυρίδων Δεϊμέζης (1829-1902) ή ο γιος του Δημήτριος Δεϊμέζης, στην παραλία Γαλατά, που το πήρε προίκα ο Βασίλης Καρράς, από το Δημήτριο Δεϊμέζη. Ο Καρράς είχε παντρευτεί την κόρη του Δ. Δεϊμέζη, τη Μπουμπού. Από τον Καρρά το αγόρασε ο Σακελλίου που σήμερα έχει ξενοδοχείο στον Πόρο.
Μέσα εκεί υπήρχε - και υπάρχει - μια ψηλή υδατοδεξαμενή. Την είχε κατασκευάσει ο Βασίλης Καρράς για να υδροδοτήσει το Προγυμναστήριο.
=== Ο Ψαριανός αγωνιστής του 1821 Νικόλαος Γιαννίτσης, του οποίου ο βαθμός συγγενείας με τον μεγάλο ναυμάχο και ναύαρχο του βορείου Αιγαίου (1821) Ανδρέα Γιαννίτση δεν είναι γνωστός.
Αυτός πήρε χτήματα στην Τροιζήνα - μεταξύ των οποίων και αυτά γύρω από το Διαβολογέφυρο- τα οποία σήμερα κατέχει η απόγονός του κα Αικατερίνη Κενελλοπούλου.
Ο Νικόλαος Γιαννίτσης αρχικά ήταν ύπαρχος στο πλοίο του Ανδρέα Γιαννίτση. Κατόπιν έγινε κυβερνήτης του βρικίου "ΕΚΤΩΡ" και κατέπλευσε στον Πόρο. Τον Ιανουάριο του 1827 πήρε μέρος στις μάχες του Φαλήρου, όπου σκοτώθηκε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Το Δεκέμβριο του 1827 εστάλη από την Αντικυβερνητική Επιτροπή στη Μάλτα να υποδεχτεί τον Καποδίστρια που θα έφτανε εκεί με το δίκροτο "Γουώρσπάϊτ". Μετά την άφιξή του ο Καποδίστριας του ανέθεσε την προσωρινή διοίκηση της Αίγινας.
Αλλοι απόγονοι και συγγενείς του Ανδρέα Γιαννίτση ήταν οι Ιωάννης, ο Νικόλαος και νεώτερος ο Στέλιος ο επιλεγόμενος "Τσέσκας", που τελικά εγκαταστάθηκε στην Πολωνία.
=== Ο οπλαρχηγός του 1821 Δημήτριος Πλαπούτας (1786-1864) πήρε κτήμα στην περιοχή του σημερινού Στέλλα Μάρις - δίπλα στου Χρυσανθόπουλου, το οποίο το 1923 το αγόρασαν οι Κλάδοι από τους απογόνους του.
Ο Δημήτριος (Δημητράκης) Πλαπούτας ήταν γιος του Κόλλια Πλαπούτα, 1730 -1727 - από την Τριφυλία αλλά εγκαταστάθηκε στη Γορτυνία - και της νόμιμης συζύγου του Κυράτσας. Το 1803 ο Δημήτριος παντρεύτηκε την Στεκούλα Κολοκοτρώνη. Είχε έναν αμφιθαλή αδελφό τον Γεώργιο ο οποίος πέθανε 13/6/1821 και δύο ετεροθαλείς - από την Λιόσσα - τον Παρασκευά και τον Αθανάσιο.
=== Ο αγωνιστής του 1821 Σπυρίδων Α. Μάνεσης είχε πάρει χτήματα στην Τροιζήνα προς το Βίδι, τα οποία αργότερα αγόρασαν οι Κωστελεναίοι.
=== Ο Κεφαλλονίτης ταγματάρχης Ιωσήφ Αμπάτης στην Καλλονή. Ο Αμπάτης ήταν στο στρατό του στρατηγού Φαβιέρου ο οποίος στα 1826 έφτιαξε κάστρο στο στενό των Μεθάνων. Ο Ιωσήφ Αμπάτης έμεινε μόνιμα στην Ελλάδα και έφτασε μέχρι το βαθμό του συνταγματάρχη. Αναφέρεται ότι ο αγωνιστής αυτός είχε έρθει από το Βονιφάτιο της Κορσικής, και γι αυτό είχε ονομαστεί Φιλέλληνας.
=== Κατά τα διαφαινόμενα, εκδοχή που ερευνάται,κτήματα πήρε και ο Σπυρίδων Γαλάνης Κουμουνδούρος, στρατηγός του 1821 από το χωριό Γαρμπελιά του Δήμου Άβιας – Οιτύλου. Καταγόταν από μεγάλη ιστορική οικογένεια της Μάνης και διετέλεσε έπαρχος Πύργου. Αυτός πήρε τα κτήματα που αγόρασαν αργότερα ( 1928) οι Κλάδοι, από τους απογόνους του γιου του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου (1817-1883) – πρωθυπουργού της Ελλάδας κατά το 1865 και μετά.
Λέγεται, όμως, ότι τα κτήματα τα αγόρασε, κάπου στα 1850-1860, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, από το Μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου Τροιζήνας όταν αυτό καταργήθηκε.
Εκεί ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος είχε τη βίλα του στην οποία φιλοξενήθηκαν οι βασιλείς Γεώργιος Α και Ολγα και άλλοι. Στους κάμπους της Τροιζήνας έκαναν ιππασία και κυνηγούσαν.
Η έπαυλη βρίσκεται σ ένα τεράστιο κτήμα που φτάνει ως τον Αγιο Παντελεήμονα και τη Μονή Αγίου Δημητρίου (1455), σήμερα δε το έχει ο Γιώργος Στ. Κλάδος. Στις δόξες της η έπαυλη είχε πιάνα κι άλλα αριστοκρατικά αντικείμενα. Σήμερα υπάρχει ακόμη η τραπεζαρία, το παλιό κρεβάτι ( στυλ Λουδοβίκου) με τις κουνουπιέρες, ένα τραπέζι - γύρω από έναν μεγάλο κορμό δέντρου που στηρίζει το επάνω πάτωμα – όπου έπαιζαν χαρτιά (είχαν βρεθεί τσόχες και τραπουλόχαρτα).
Εκεί είχε γίνει κι ένα φονικό- ένας υπηρέτης είχε σκοτώσει τον άλλον.
Όπως λέγεται ο Αλεξ. Κουμουνδούρος είχε συγκεντρώσει πολλές αρχαιότητες από την Τροιζήνα που κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν.
Την ανιψιά του Αλ. Κουμουνδούρου, κόρη του Αθανασίου Μισυρλή, είχε παντρευτεί ο Γεώργιος Κορυζής, πατέρας του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή.
=== Ο Νικόλαος Τομπάζης (1815-1896), γιος του μεγάλου αγωνιστή Μανώλη Τομπάζη που είχε πεθάνει το 1831, στην παραλία του Γαλατά που σήμερα έχει ο πολιτικός μηχανικός κ. Αριστοτέλης Παναγιώταρος, και ψηλά, μετά το δρόμο, ΑΠΑΘΕΙΑ που το 1975 πήρε ο εφοπλιστής κ. Χατζηιωάννου και εκτός των άλλων έκανε και τα δωτοβολταϊκά.. Ο Νικόλαος Μ. Τομπάζης είχε σπίτι και στον Πόρο.Ο Νικόαος Τομπάζης 1815- 1896 με την Αλεξάνδρα χρυσικοπούλου αδελφή της Ελένης συζύγου του Φιλέλληνα Κόλβε. απόκτησαν τον Ιάκωβο 1849- τον Μανώλη ο οποίος με την Αννα Αντερσον Τωάννη,Ερρίκο και απόκτησαν τους ιωάννη Ερρίκο και Νικόλαο.
Ο Νικόλαος Τομπάζης, γιος του Μανώλη που είναι θαμμένος στο Μοναστήρι του Πόρου, είχε δυο γιους. Τον Ιάκωβο και τον Αλέξανδρο που ακολούθησε το διπλωματικό κλάδο.
Ο Ιάκωβος Τομπάζης, γιος του Νικολάου και εγγονός του αγωνιστή του 1821 Μανώλη Τομπάζη, γεννήθηκε το 1849. Το 1896, με το 11934/1896 διανεμητήριο πήρε το κτήματα του Γαλατά, ίδρυσε στην περιοχή εργοστάσιο αιθερίων ελαίων και εσπεριδοειδών, καθώς και λιτρίβι. Βουλευτής 1912-1915. Εγραψε βιβλία για τις «καλλιέργειες και ασθένειες των εσπεριδοειδών» το 1877, τους «Αδελφούς Ιάκωβο και Μανόλη Τομπάζη» το 1902, και το «Φιλλέληνα γιατρό Ανδρέα Γκός».
Είχε ένα γιο το Μανώλη, που είχε πάει στις Ινδίες και γύρισε στην Ελλάδα μετά το 1934. Το 1934 ο Ιάκωβος όπως προκύπτει από γράμμα του σε κάποιο Κολοκούβαρο ήταν 85 ετών.
Πιθανολογείται ότι ο Μανώλης πρέπει να γεννήθηκε το 1879, όταν ο Ιάκωβος ήταν 30 χρονών, Στα 1934 ο Μανώλης ήταν 55. Τότε θαρχόταν από τις ινδίες.Ο πατέρας του ΙΆΚΩΒΟΣ τον ενημέρωσε για το κτήμα με επιστολή.
Αλλά τελικά ο Μανώλης εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, επισκεπτόταν, όμως, συχνά το κτήμα του Γαλατά. Ηταν παντρεμένος με την Νάνσυ - βερονίκη ΡΟΔΟΚΑΝΆΚΗ.
Από το συμβόλαιο αγοραπωλησίας με το Χατζηιωάννου φαίνεται ότι ο Ιάκωβος είχε και τρεις κόρες ( 1975) : την Υπατία χα Νικολάου Μαυρουδή, Δωροθέα συζ. Ιωάννου Βασ.Πάλλη, και Αλεξάνδρα συζ. Ιωάννου Αλεξαντρώφ. Και τρεις εγγονούς τους Ιωάννη, Λέοντα και Ιάκωβο Αλεξαντρώφ.
Ενας άλλος αγωνιστής, ο Ιωάννης Κολοκούβαρος που είχε τιμηθεί από τον Οθωνα, είχε χτήμα δίπλα σ εκείνο του Ιάκωβου, όπως προκύπτει από επιστολή του Ιακ. Τομπάζη προς κάποιο Κολοκούβαρο. Ο Ιωάννης Κολοκούβαρος ήταν γέροντας όταν ο Ιάκωβος ήταν 20 χρονών, ας πούμε το 1869.
Ο Ιάκωβος Νικ. Τομπάζης ήταν αδελφός του προπάππου του αρχιτέκτονα Δημήτρη Α. Διαμαντόπουλου, Αλέξανδρου Τομπάζη.
Ο Ιάκωβος, όπως είπαμε, είχε το ομώνυμο κτήμα στο Γαλατά, τέταρτο από το Γυμνάσιο και το Κέντρο Υγείας, μετά το ποτάμι – προς Αγία Σωτήρα - που περιβάλλεται από μια ψηλή μάνδρα με αδιαφανή πόρτα.
Εκεί υπήρχε και υπάρχει ένα παλαιότατο αρχοντόσπιτο μέσα στο οποίο υπήρχαν πολλές ανεκτίμητες αντίκες και άλλα υπέροχα αντικείμενα, όπως εικόνες, πίνακες, έπιπλα διάφορα, αξίας και άλλα.
Αυτές τις φρόντισαν οι νέοι ιδιοκτήτες, ο πολιτικός μηχανικός Αριστοτέλης Η. Παναγιώταρος και η συζυγός του, Παναγιώταρου Ειρήνη του Α. που το αγόρασαν γύρω στο 1980.
Τότε, αφού σημείωσαν σε πιο σημείο ήταν το κάθε ιστορικό αντικείμενο, τα συγκέντρωσαν, τα έστειλαν με φορτηγό στην Αθήνα, τα αναπαλαίωσαν και τα έφεραν πίσω, και τα τοποθέτησαν στο ίδιο σημείο, αφού πρώτα αναπαλαίωσαν και το αρχοντικό. Αυτά είχαν γίνει ως το 1982.
*** Από το κτήμα του αυτό ο Ιάκωβος Τομπάζης, πουλούσε νερό που ήταν πηγαίο και έτρεχε άφθονο στο κτήμα που είχε πάνω από το δρόμο, στην Απάθεια - αυτό που το 1975 αγόρασε ο εφοπλιστής κ. Χατζηιωάννου- και υπήρχε και ο νερόμυλος. Με σωλήνες το μετέφερε σε μια στέρνα 500 κυβικών και από εκεί στην ακτή, εκεί που σχηματίζεται ένα μικρό ακρωτήρι, και φόρτωνε μικρά υδροφόρα πλοία που το μετέφεραν στον Πειραιά και το πουλούσαν με κάρα. Αυτό που έμεινε γνωστό "ως νερό του Πόρου".
**** Μπορεί, τελικά να σταμάτησε η πώληση του νερού, αλλά στην παραλία παρέμειναν και προεξείχαν σίδερα εξέδρας και σιδηροσωλήνες από τις οποίες διοχετευόταν το νερό στα υδροφόρα πλοία.
ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΑΡΙΣΤΟΤΈΛΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟ - ΥΙΟ;
Αξιότιμε κ.Κουτουζή.
Ονομάζομαι Αριστοτέλης Παναγιώταρος και είμαι ο γιός του Αριστοτέλη Παναγιώταρου και της Ειρήνης Παναγιώταρου ιδιοκτήτες του κτήματος Τομπάζη. Διαβάζω χρόνια την σελίδα σας και έχω μάθει πολλά σχετικά με την ιστορία του τόπου και του κτήματος .
Προσπαθώ και εγώ να συλλέξω απο όπου μπορώ πληροφορίες αλλά και ότι δήποτε αφορά τον τομπάζη και το κτήμα.. παλιές φωτογραφίες χειρόγραφα κλπ.
Ενα σημαντικό αρχείο δυστιχώς δόθηκε απο την κ.Πάλλη στο ίδρυμα Ε.Λ.Ι.Α με χειρόγραφα και φωτογραφίες του Ελ.Βενιζέλου να ποζάρει στην αποβάθρα..Βρισκομαι σε επικοινωνία μαζί τους μήπως καταφέρω και πάρω τουλάχιστον κάποια αντίγραφα .
Θα με ενδιέφερε πολύ αν θα μπορούσατε να με βοηθήσετε να συλλέξω αρχεία που αφορούν το κτήμα Τομπάζη ή όπως αλλιώς το έλεγαν οι παλιοί " το περιβόλι" .ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΖΗΝΙΑ
Θα χαρώ πολύ επίσης να γνωριστούμε και απο κοντά . Σε περίπτωση που μένετε στην Αθήνα διατηρώ ενα μικρό ζαχαροπλαστείο στην οδό Σόλωνος 49 και θα ήταν μεγάλη μου χαρά να περάσετε να τα πούμε συνοδεία μιάς ωραίας σοκολάτας.
Εν αναμονή απαντήσεως σας Με εκτίμηση Αριστοτέλης Παναγιώταρος
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΚΤΗΜΑ ΑΣ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ.
====== Κτήματα με τον τρόπο αυτό είχαν πάρει και άλλοι, πολλοί από αυτούς είχαν τιμηθεί από τον Οθωνα τα στοιχεία των οποίων θα συγκεντρώσουμε σιγά-σιγά.
© ΤΡΟΙΖΗΝΙΑ- KOUTOUZIS. GR Αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην πηγή www.koutouzis.gr .
