ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΤΡΟΙΖΗΝΙΑ
Ολόκληρη η ανατολική Τροιζηνία,μετά το Λεμονοδάσος από το Καραπολίτι μέχρι και τα Βλαχέϊκα και το Σκάλωμα, έχει να παρουσιάσει πολλά, που μαρτυρούν ότι η περιοχή κατοικήθηκε νωρίς, και σε όλες τις περιόδους.
Ακράδαντα στοιχεία, όπως τα ερείπια στο Κοκορέλι (3.000π.Χ.) και στο Μόδι (1500 -1200 π.Χ.), τα οποία ήταν διαμετακομιστικά κέντρα, ενισχύουν την άποψη ότι ήταν ενωμένη με την Καλαυρία και το Μόδι πριν 5.000 χρόνια. Κι ότι τροφοδοτούσε διάφορες περιοχές με λάδι, κρασί, και δημητριακά. Αλλά μια καταβύθιση τις χώρισε. Και φυσικά σε καμία περίπτωση οι διακινούμενοι δεν θα έκαναν κύκλο για να φτάσουν ως εκεί, αλλά πήγαιναν ευθεία.
Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν στοιχεία, ούτε αναφέρονται ονόματα ή ονοματοθεσίες, εκτός ελαχίστων.
( Σχεδίασμα Βασίλης Παν. Κουτουζής)
Πάντως, και μόνο το γεγονός της καλλιέργειας της ελιάς - πολλά δέντρα, στο Καραπολίτι και αλλού, δείχνουν να είναι πάνω από 4.000 χρόνων - μαρτυρεί ότι κάποιοι δεν άφησαν να γίνει πευκοδάσος, όπως η Καλαυρία, που κι αυτή αρχικά είχε 3λιές. Ποιοι όμως;
Ο χάρτης δείχνει τις περιοχές. Με το κυανό χρώμα και προς το Σκύλλαιο ηπεριοχή της Κυανής Ακτής
που ανήκει στο Δήμο Πόρου. Η άλλη, μπεζ, αριστερά, ανήκει στο Δήμο Τροιζηνίας. ( Μεγάλος χάρτης )
Η παραλία των Βλαχέικων προτού καεί στις 20 Ιουλίου του 2012.
Στην περιοχή της Ανατολικής Τροιζηνίας, από το ρέμα της Μπινιάρας- δίπλα στου Βαρδινογιάννη- ως την Ψιλή Αμμο της Παναγίτσας, έχουν βρεθεί ή υπολογίζεται ότι:
Μπροστά στη νησίδα Σουπιά, έχουν εντοπιστεί σημαντικά ενάλια κτίσματα.
Το Φουρκαρί, φαίνεται να ήταν ενωμένο με το νησάκι «Σουπιά». Δύτες έχουν δει τριγύρω ερείπια σπιτιών και κιούπια. Η Σουπιά έχει πάνω της ερείπια.
Στον Αγιο Θανάση έχουν βρεθεί αρχαίοι κίονες. Πιστεύεται ότι εκεί υπήρχε αρχαίος ναός.
Στην Παναγίτσα, στα Τσελεβίνια (πατήστε να δείτε για την ονομασία)
ΕΚΕΙ και το γραφικό βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγίτσας,.μέσα στο ερειπωμένο κάστρο/δείτε πιο κάτω για το κάστρο ένα α;πό τα πέντε μεσαιωνικά κάστρα της Τροιζηνίας, στο οποίο έμεναν κατά καιρούς καλόγηροι που καλλιεργούσαν τα γύρω μοναστηριακά χτήματα, που τελικά ανήαν ςτον αη Γιάννη της Πούντας και σιγά σιγά πουλήθηκδν.Κοντά του βρέθηκαν αρχαία λείψανα, όπως ακροκέραμοι και κιούπια , που εκτίθενται στο Μουσείο Πόρου.Και κει πιστεεύεται ότι υπήρχε αρχαίος ναός.
Τα Τσελεβίνια – Σκύλλαιο είναι μια περιοχή που όπως αναφέρεται έζησαν νεολιθικοί άνθρωποι (3.000 π.Χ.;) οι Σκυλλαιείς. Η περιοχή πήρε το όνομά της από το πτώμα της Σκύλλης, κόρης του βασιλιά των Μεγάρων Νίσου, που εκβράστηκε εκεί ( 1240 π.Χ.)- δείτε περισσότερα.
Σπασμένα αγγεία από το Σκύλλαιο
Οι Σκυλλαιείς μάλλον ήταν λίγοι. Και κατοικούσαν στην κορυφή του λόφου που βρίσκεται μεταξύ του Μακρογιαννέϊκου λιμανιού και του λιμανιού Δημ. Μπίσσια (Χαρμπίλα). Κάπου το 1975, όταν ανοίχτηκε ο αμαξιτός δρόμος που ένωσε τα δύο λιμάνια, εντόπισα στη βόρεια πλευρά, πολύ μεγάλο αριθμό κομματιών σπασμένων πήλινων αγγείων με σχέδια. Σπασμένα αγγεία καθώς και ανθρώπινοι σκελετοί είχαν βρεθεί παλιά, κατά καιρούς, από κτηματίες ενώ όργωναν τα κτήματά τους. Αλλά μέχρι σήμερα δε βρέθηκε κάτι σημαντικό, που να μας δίνει πληρέστερη εικόνα για τον τρόπο ζωής τους. Ισως έρθει στο φως αργότερα. Αυτή η περιοχή είναι εκτός του ορισμένου αρχαιολογικού χώρου.
Στην περιοχή είχε κρεμαστεί η ΦΑΙΔΡΑ, σύζυγος του Θησέα (1240 π.Χ).
Όμως και άλλα ερείπια, όπως αυτά του αρχαίου Φορβαντίου στις Αδέρες, στη Νταριζούλα κοντά στο δρόμο που ενώνει την Δάριζα-Σαρωνίδα, μέσω ΟΤΕ, με την Τροιζήνα, αλλάζουν τα μέχρι σήμερα γνωστά για την ιστορία της Τροιζηνίας. Εκεί πρέπει να υπήρχαν δύο οικισμοί, με απόσταση χιλίων μέτρων. Υπάρχουν πολλά ερείπια σπιτιών. Πιθανολογείται ότι ιδρυτής των οικισμών ήταν ο μυθικός Φόρβας ( 1500 π.Χ.), γιος του Κρίασου και της Μελανθώς, εγγονός του βασιλιά του Αργους, Αργου και της Ευάδνης, και ιδρύθηκαν μετά τον κατακλυσμό. Ισως όμως να υπήρχε και κάποιος παλιότερος.
Ολόκληρη η περιοχή από το ποτάμι Μπινιάρα -δίπλα στου Βαρδινογιάννη- μέχρι την Παναγίτσα και ο προ αυτής θαλάσσιος χώρος, έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός (απόφαση υπουργού Πολιτισμού ΑΡΧ/Α1/Φ43/20963/1129/16-9-1994 ΦΕΚ/Β/759/10-10-1994). και Υ.Α.ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/Α1/Φ43/54119/3271/9-12-1997, ΦΕΚ 1175/Β/30-12-1997)
Επίσης έχει γίνει καθορισμός αιγιαλού και παραλίας.με το ΦΕΚ 278Δ Της 20 Μαίου 1 1991 μπροστά από την ιδιοκτησία της YDRA BAY AE.
ΣΤΑ ΤΣΕΛΕΒΙΝΙΑ στη νοτιότερη χερσόνησο του Σκυλαίου, απέναντι από τα νησάκια Σκυλί και Σπαθί, δίπλα στη θάλασσα σώζονται και σήμερα 2016, προς την πλευρά της στεριάς ερείπια κάστρου που αποτελούσε αμυντική κάλυψη ενός σημαντικού για τη ναυσιπλοΐα κόμβου και τη διασφάλιση του πληθυσμού από χερσαίες απειλές Οι οχυρώσεις που εξετάστηκαν έχουν όλες τυπικά μεσαιωνικά χαρακτηριστικά.
*** Το 1954 τo ατμόπλοιο "ΚΑΛΑΜΑΡΑ" που έκανε δρομολόγια στον Αργοσαρωνικό προσάραξε στα Τσελεβίνια λόγω θαλασσοταραχής, ευτυχώς χωρίς θύματα. Επισκευάστηκε, διαμορφώθηκε αλλιώς και ονομάστηκε "ΠΟΡΟΣ".
Απέναντι από την Παναγίτσα, στην άκρη του βράχου, στέκει ενάντια στο πείσμα των αιώνων το μισό κουφάρι ενός ανεμόμυλου που λειτούργησε τουλάχιστον πριν 500 χρόνια.
Στα Τσελεβίνια, που τα χτήματα ήταν μοναστηριακά, οι καλόγηροι καλλιεργούσαν σιτάρι. Εκεί κοντά ήταν και το "πηγάδι του μυλωνά".
Η Ψιλή Αμμος- Τσελεβίνια
Παραθεριστικές κατοικίες στα Τσελεβίνια και ο λιμενίσκος Χαρμπίλα.
Η νησίδα Σουπιά στο Φουρκαρί έχει πάνω της ερείπια. Στο Φουρκαρί δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια το συγκρότημα Βαρδινογιάννη.Με απόφαση ΚΥΑ ΦΕΚΒ 84/2007 τοποθετήθηκαν δύο αυτόματοι ηλιακοί πυρσοί /φάροι στις κεφαλές των λιμενοβραχιόνων των λιμενικών εγκαταστάσεων ιδιοκτησίας της εταιρείας ΣΟΥΠΙΑ Α.Ε/ Βαρδινογιάννη.
Στο Σκάλωμα το κτήμα Κοντομηνά. Γενική άποψη και διατηρημένο μαγκανοπήγαδο.
Η περιοχή ήταν σε μεγάλη εξέλιξη, αλλά επήλθε μια ανάσχεση. Εκεί και τα σπίτια των αδελφών Δημητριάδη, εγγονών του Σκλαβενίτη και άλλων.
Εξ άλλου χορηγήθηκε άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ηλιοθερμικό σταθμό ισχύος 2 MW στην εταιρεία «APOLLO CAPITAL PROPERTIES ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ Α.Ε.» με διακριτικό τίτλο «APOLLO CAPITAL PROPERTIES Λήψη Αρχείου.
Αλλά πάντα η περιοχη βρίσκεται σε ποικιλότοοπη εξέλιξη.Πρόσφατα αγόρασε έκταση δίπλα στο Περγάρι στον λιμενίσκο Αγίου Νικολάου, ο κ. Ροσόλυμος που αξιοποιείται σιγα σιγά. Ηδη επιδιώκεται προέκταση της τεχνητής προβλήτας μπροστά από την οικία Ροσόλυμου.
Εκεί κοντά, γύρω από το μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου είναι και τα κτήματα των Δήμων Πόρου και Τροιζηνίας Μεθάνων 100 στρεμμάτων δωρεά Νικολάου Α.Σαμπάνη. Εκεί και το εκκλησάκι του Αη Γιάννη.
Οι βυζαντινοί δίδυμοι παλιοί ναοί των Αγίων Γεωργίου και Ιωάννου, στη Μπινιάρα, που αναπαλαίωσε ο Νικ. Αρ. Σαμπάνης. Πιο πάνω υπάρχουν ερείπια του βυζαντινού ναού του Αγίου Κωνσταντίνου και δύο αγνώστων διδύμων. Στο μεγάλο ποτάμι της Μπινιάρας, υπάρχουν ερείπια και τριών νερόμυλων.Αψευδείς μάρτυρες της ζωής στην περιοχή τα προηγούμενα χρόνια.
Ακριβώς απέναντι υπάρχει το λιτρίβι του Μπουρλόκα.
**** Το Φουρκαρί, ή Φουρκαριά, με το Νόμο ΚΕ’ του 1845 ΦΕΚ 32/8-12-1845 αναφέρεται για πρώτη φορά επίσημα σαν οικισμός που όμως ανήκει στο Δήμο Ερμιόνης. Κατά την απογραφή του 1920 ΦΕΚ Α 244 1921 υπαγόταν στην κοινότητα Ερμιόνης και είχε 198 κατοίκους 112 άνδρες και 86 γυναίκες.
Πολλά συμβόλαια που αφορούν κτήματα του Λεμονοδάσους είχαν μεταγραφεί στον Μάσσητα=Κρανίδι, μάλλον λόγω αρμοδιότητας.
Στη μέση του Φουρκαριού δεσπόζει το βυζαντινό μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου. Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει γνωστό πότε ιδρύθηκε. Πάντως είναι παλιό, περιλαμβάνεται στα στοιχεία της Μητρόπολης Υδρας, είναι καλής κατασκευής, κι είχε κελιά για πολλούς μοναχούς. Το 1920 που αγόρασε τα γύρω χτήματα ο Αριστείδης Σαμπάνης, δεν είχε μοναχούς. Μοναχούς είχε η Παναγίτσα. Ωστόσο ο ναός του έχει επισκευαστεί και λειτουργείται κάθε χρόνο στις 2 Μαϊου, γι αυτό λέγεται και Μάη-Θανάσης.
Στην περιοχή όπως είπαμε έχουν βρεθεί αρχαίοι κίονες, όμως δεν έχει εξακριβωθεί τι υπήρχε κατά την αρχαιότητα.
Στο μέσο περίπου διακρίνονται τα σπίτια του Νικόλαου Α. Σαμπάνη και αριστερά του πατέρα του Αριστείδη Σαμπάνη, όπου φιλοξενήθηκαν οι Αγγλοι κομάντος, που είχε αποβιβάσει στο Μπούφι το υποβρύχιο "Παπανικολής" και οι οποίοι έκαναν καλύβες στο Περγάρι και κατασκόπευαν τα πλοία των Γερμανών που περνούσαν από κει.
****** Στο σημερινό Τσαρκί έχουν εντοπιστεί τρεις παλαιοί οικισμοί: Στην Αγία Κυριακή, στο Αλωνάκι, και στον Κοσμά. Στον τελευταίο, είχαν βρεθεί και τάφοι με οστά, που ανήκαν σε ανθρώπους πολύ ψηλούς.
Στο Τσαρκί υπάρχουν σήμερα οι ναοί της Αγίας Κυριακής και της Παναγίας, άνω.
Πλάτανος 2.000
ετών στον Κοσμά Αδερών. Σήμερα,
2005, έχει σχεδόν
καταστραφεί από ξέρα και φωτιά. Ντόπιοι λένε ότι στην κουφάλα του
μπορούσαν να ξαπλώσουν 7 άτομα.
Πάντοτε υπήρχε μια ασάφεια ως προς τα ηπειρωτικά όρια του Δήμου Πόρου με το Δήμο Τροιζήνας(πρώην Κοινότητα Γαλατά), αλλά τώρα με τον "Καλλικράτη" ας τα διευκρινίσουμε: ο Δήμος Τροιζήνας, ως προς την ανατολική Τροιζηνία είναι συνεχής. Με το Δήμο Πόρου χωρίζει στα σημεία, Μπούγια-Βρωμοσυκιά-Τούμπι-Μνήμα -Καρβουνιάρη-Ανατολικά Λιτριβιού Κουτουζή-Μαυρόρεμα - Μπινιάρα - παραλία Βλαχαίικων. Ολη η έκταση Τεπελένι-Μαύρο Λιθάρι- Βρωμοσυκιά -Μελλέϊκα- Παλαίστρα- Κοσμάς -Τσαρκί- Σαρωνίδα(Δάριζα)-Βλαχαίκα κλπ- Σκάλωμα ως τα όρια μα την Αργολίδα ανήκει στο Δήμο Τροιζηνίας.
Το Φουρκαρί με τον κάμπο του ήταν ιδεώδης περιοχή για ρωμαίους πλούσιους που ήθελαν και χώρο για να παράγουν διάφορα λαχανικά.
Στην περιοχή ,στο Φουρκαρί, υπάρχει βυθισμένη ρωμαϊκή έπαυλη την οποία έχουν εντοπίσει οι ενάλιοι αρχαιολόγοι οι οποίοι μεριμνούν για τη χαρτογράφησή της, Ο εντοπισμός της έγινε από τον Αμερικανό αρχαιολόγο Frank Frost το 1974.
Αξιοσημείωτες είναι και οι έρευνες κι η φωτογραφική αποτύπωση 1989-1991 του πρωτοελλαδικού ναυάγιου πλοίου με φορτίο αμφορέων στην ίδια περιοχή, από τους Νίκη Σταυρουλάκη-Σκουφοπούλου και John Mckerman.To εντόπισε το 1975 o Ρ. rockmorton κοντά στη νησίδα Δοκός, μεταξύ Ύδρας και Ερμιονίδας.
Η βίλα είχε χτιστεί για τον αυτοκράτορα Αδριανό;
Μετά το 1830 περίπου, την ανατολική Τροιζηνία "κατέλαβαν", κατά σειράν, οι οικογένειες των Σαραντοπουλαίων, Κουτουζαίων, Σαμπαναίων, Μπισσέων, Ψωμέων, Βασιλακοπουλαίων, Μελλαίων και άλλων όπως δείχνει και ο σχετικός πίνακας ανωτέρω.
Μετά την Αρτιμο, παλιά σπίτια ήταν των Καράτση, Βουγιουκλή, Τρύφωνα, Σαραντόπουλου-Λέρα-, Μακρογιάννη, Θ.Μπίσσια, Σαραντόπουλου, Δουζίνα, Κοτζιά, Κ.Κουτουζή, Ι.Κουτουζή, Κληροδοτάκου, Βασ. Κουτουζή, Στ. Κουτουζή, Παν. Κουτουζή, Νικ. Κουτουζή, Γεωρ. Κουτουζή, μετά τα Μακρογιαννέϊκα, τα Μπισσέϊκα, τα Σαμπανέϊκα τα Ψωμέϊκα, τα Βλαχαίϊκα, τα Σταϊκέϊκα, τα Μελλαίϊκα και όσα άλλα ήταν στο Τσαρκί. Σήμερα έχουν γίνει αρκετά νέα σε όλες τις περιοχές.
Το 1991 η Σαρωνίς (Δάριζα) είχε 24 κατοίκους και τα Βλαχαίικα 50.
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΑΡΙΖΑΣ
Αξίζει να αναφερθούμε και στο Δημοτικό Σχολείο της Δάριζας. Όχι γιατί ήταν κάποιο σημαντικό σχολείο, ήταν το μόνο σχολείο που λειτούργησε κάτω από σοβαρές ιδιομορφίες.
Στα δύσκολα μετά την Κατοχή χρόνια, το 1945 και μετά, τα παιδιά της Ανατολικής Τροιζηνίας - Καραπολίτι, Μιστρέτσι, Λιέπουρη , Μακρογιαννέϊκα, Μπισσέϊκα, Δάριζα, Τσαρκί, Φουρκαρί, Ψωμέϊκα, Βλαχαίϊκα -, μια τεράστια έκταση με ακτίνα 15 περίπου χιλιομέτρων, συνολικά καμιά εξηνταριά, δεν είχαν δημοτικό σχολείο κοντά τους. Το πιο κοντινό δημοτικό σχολείο του Γαλατά, απείχε από το πιο κοντινό σ αυτόν σημείο, το Λιέπουρη, 8 χιλιόμετρα. Κι όπως δεν υπήρχαν αμαξιτοί δρόμοι παρά μόνο μονοπάτια, το γεγονός αυτό ήταν φοβερό πρόβλημα. Οσα πήγαιναν δυτικά περνούσαν μέσα από τον Αχλαδεώνα της Δάριζας, απ όπου πήρε και το όνομά της ι είχε εκατοντάδες αχλαδιές κάθε ποικιλίας.
Ετσι οι γονείς
τους έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες και το 1947 ιδρύθηκε δημοτικό
σχολείο και χτίστηκε το κτίριο όταν
ταμίας ταμίας της Σχολικής Εφορίας ήταν ο
Παναγιώτης
Β.Κουτουζής, στο κέντρο της περιφέρειας αυτής, στη Δάριζα.
Σε χώρο που δεν υπήρχε χωριό
παρά μόνο δυο σπίτια σε απόσταση, σε μια έρημη και δύσβατη περιοχή - δεν
υπήρχε αμαξιτός δρόμος -και τα παιδιά μαζεύονταν μέσα από βουνά και λαγκάδια,
στο κρύο και τη βροχή από μια ακτίνα 15 χιλιομέτρων για να
παρακολουθήσουν τα μαθήματα από δυο ηρωϊκές δασκάλες,
στην αρχή την Πίτσα
Μητσοπούλου και την Αριάδνη Πολίτου - Κάβουρα για πολλά χρόνια
- τελευταία
είχαν δασκάλους που, όμως, έμεναν στο Γαλατά. Ήταν κάτι σαν «κρυφό σχολειό».
Τότε η Δάριζα είχε ονομασθεί ΦΑΙΔΡΑ, εξ αιτίας του θανάτου της συζύγου του Θησέα στην περιοχή (1240 π.Χ)Πατήστε εδώ.
Ο πληθυσμός της περιοχής Κυανή Ακτή Πόρου ( από Μπούγια – ως Τσελεβίνια) σύμφωνα με την απογραφή του Το 2001, μαζί με τους διάφορους αλλοδαπούς, Αλβανούς – Ινδούς- Πακιστανούς κλ.π. που ζούσαν και εργάζονταν στην περιοχή, έφθανε τους 231 κατοίκους. Σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς ότι όλοι οι παλιότερα διαμένοντες κτηματίες έχουν αλλάξει μόνιμη κατοικία.
1948, τα παιδιά με την πρώτη δασκάλα Πίτσα Μητσοπούλου. Το κτίριο του Σχολείου το 2009
Το Σχολείο αυτό, μονοθέσιο, λειτούργησε για πρώτη σχολική χρονιά το 1947-48, και στεγάστηκε σε ένα παλιό σπίτι της Δάριζας, και είχε δύο δωμάτια. Το ένα ήταν το σπίτι της δασκάλας, και το άλλο η «τάξη», όπου έκαναν μάθημα όλες οι τάξεις μαζί- υπάρχει και σήμερα. Πρώτη δασκάλα η Πίτσα Μητσοπούλου, μια νέα κοπέλα, που είχε προσληφθεί με σύμβαση.
Παράλληλα, άρχισαν να γίνονται προσπάθειες για την ανέγερση σχολικού κτιρίου, με εισφορές των γονέων, σε οικόπεδο που παραχώρησαν οι Σαμπαναίοι.
Από εκδήλωση του 1949 με την Αριάδνη Πολίτου. Άλλη εικόνα της ίδιας χρονιάς, όπου τα παιδιά φωτογραφήθηκαν με τους γονείς τους.
Για την επόμενη χρονιά 48-49 διορίστηκε – μετατέθηκε - η Αριάδνη Πολίτου, η οποία έμεινε για πολλά χρόνια.
Η ηρωϊκή εκείνη δασκάλα, η Αριάδνη Πολίτου, εγκαταλείποντας την Αθήνα με την 9χρονη κόρη της τη Μαιρη, με ότι αυτό μπορούσε να σημαίνει, δέχτηκε να διδάξει σ αυτό το «αγροτικό» σχολείο - 15 χιλιόμετρα από τον πιο κοντινό οικισμό - που έβγαλε στρατηγούς, ναυάρχους, επιστήμονες, δημοσιογράφους, ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους και άλλους..
Ωστόσο τα παιδιά πάντα γιόρταζαν την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου και ντύνονταν Τσολιάδες και Αμαλίες, ή Ελληνες στρατιώτες και Γερμανοί, ανάλογα με τα σκέτς.
Στο μεταξύ χτίστηκε και το κτίριο του Σχολείου, το οποίο υπάρχει και σήμερα, αλλά είναι αποθήκες.
Μετά το δημοτικό, πολλά πήγαιναν στο Γυμνάσιο του Πόρου, κι από κει και ύστερα έφευγαν για την Αθήνα και τον Πειραιά. Το δημοτικό σχολείο λειτούργησε ως το 1979. Τελευταία είχαν πάει δάσκαλοι. Μετά έκλεισε γιατί δεν υπήρχαν παιδιά.
Το 1953-54 ανοίχτηκε ο επαρχιακός δρόμος και η περιοχή ημέρεψε.
To
Το πέρασμα
της δασκάλας
αυτής από
την περιοχή
δεν έμεινε
χωρίς συνέχεια.265 χρόνια
μετά ο δημοσιογράφος
ν. Κώστας Γκαζής
μα;ς έγραψε:
Κύριε Κουτουζή καλημέρα σας.
Έψαχνα τυχαία στο ίντερνετ για την γιαγιά μου, την Αριάδνη Πολίτου-Κάβουρα, και βρέθηκα στο site σας, όπου και είδα τις δυο φωτογραφίες από το σχολείο της Δάριζας. Εκεί ήταν δασκάλα η γιαγιά μου η Αριάδνη, και η Μαίρη Ματζιορίνη, η κόρη της και μητέρα μου, μαθήτρια της εκεί (φαίνονται και στη φωτογραφία).Ήθελα να σας ρωτήσω αν την γνωρίζατε προσωπικά κι αν θα μπορούσα να έχω τις φωτογραφίες που έχετε στο site σε ψηλή ανάλυση.
Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων. Κώστας Γκαζής Αθήνα
Φυσικά του απαντήσαμε και του στείλαμε τις φωτογραφίες. Θεωρούμε, όμως, ότι έχουμε ιερή υποχρέωση να ξαναθυμηθούμε την ηρωϊκή εκείνη δασκάλα, την Αριάδνη Πολίτου, που εγκαταλείποντας την Αθήνα με την μικρή 9χρονη κόρη της, με ότι αυτό μπορούσε να σημαίνει, δέχτηκε να διδάξει σ αυτό το «αγροτικό» σχολείο, 15 χιλιόμετρα από τον πιο κοντινό οικισμό, που έβγαλε στρατηγούς, ναυάρχους, επιστήμονες, δημοσιογράφους, ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους και άλλους. Ετσι σαν τιμή στη μνήμη της! Hταν ένας σπάνιος άνθρωπος, έτοιμη να δώσει και να προσφέρει όπου και όπως μπορούσε!
Για όσους Τροιζήνιους γνώριζαν την Αριάδνη Πολίτου, αναφέρουμε ότι η κόρη της Μαίρη είναι Τοπογράφος-Μηχανικός στην Πολεοδομία Χανίων, και ο εγγονός της Κώστας Γκαζής συντάκτης ειδικού τύπου, στο περιοδικό μοτοσυκλέτας "0300" (www.0300.gr) και στην εκπομπή αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας του Mega "Traction".
Η Αριάδνη είχε και μια μεγαλύτερη κόρη τη Φιλίτσα - που όμως δεν την είχε πάρει μαζί της στη Δάριζα, ωστόσο τη γνωρίσαμε- που σήμερα ζει με τον άνδρα της στο Λονδίνο. Η Φιλίτσα επισκέφθηκε τη Δάριζα πριν τρία χρόνια με μια ξαδέλφη της, και συνάντησε μερικούς από τους σημερινούς κατοίκους. Η Φιλίτσα μας έγραψε από το Λονδίνο ότι πήρε κι αυτή τις φωτογραφίες από τον ανιψιό της και θα τις κορνιζώσει.
Κωνσταντίνος Σ
Εξ άλλου
ο κ. Κωνσταντίνος Σαπτελιανός
8- 911-19 Μας λεγραψε:
Αγαπητέ Κε Κουτουζή,
Ψάχνωντας στο
google βρεθηκα στην ιστοσελίδα σας για την Ανατολική Τροιζηνια. Είμαι εγγονός
της Γεωργίας Σαπτελιανού (πατρικό Μικέλη) η οποία είναι ανηψιά της Αριάδνης
Πολίτου και πρώτη ξαδέλφη της μεγαλύτερης κόρης της, Φιλίτσας(την οποία έχω
γνωρίσει και προσωπικά), που όπως γράφετε μένει στο Λονδίνο. Η θεία Αριάδνη όπως
την αποκαλούμε όλοι στο σόι, είχε πάρει την Γιαγιά μου μαζί της στην Θεσσαλονίκη
κατά τη διάρκεια της κατοχής (λόγω θεμάτων επιβίωσης που ειχε η οικογένεια της
γιαγιάς μου στην Ανδραβίδα) και μου έχει διηγηθεί απίστευτες ιστορίες για τους
αγώνες που έκανε.
Θα εκτιμούσα ιδιαιτερα αν μπορούσατε να μου στειλέτε τις
φωτογραφίες της θείας Αριάδνης που έχετε αναρτήσει στην ιστοσελίδα σας
Η γιαγιά μου είναι 93 ετών και έχει ακόμη τα λογικά της. Θα ήθελα με αυτή την
ευκαιρία αυτη να εμφανίσω τις φωτογραφίες αυτές και να της δώσω χαρά και
συγκίνηση, τώρα που ακόμα μπορεί.
Σας ευχαριστώ, Με
εκτίμηση, Κωνσταντίνος Σαπτελιανός
Μετά τη λήψη ο κ. Σαπτελιανός μας έγραψε:
Σας ευχαριστώ πολύ για τις φωτογραφίες. Η γιαγια μου κατασυγκινήθηκε.
Τώρα όσον αφορά τις ιστορίες κάπου υπάρχει ένα ηχητικό ντοκουμέντο σε CD αλλά
πρέπει να ψάξουμε στο σπίτι της γιαγιάς. Αν το βρούμε θα σας ενημερώσω.
*** Η διάνοιξη του δρόμου Γαλατά- Ερμιόνης υπήρξε επεισοδιακή. Ο δρόμος ως το 1953 έφτανε ως τον Αγιο Σεραφείμ. Οταν χαράχτηκε ο δρόμος, οι Κουτουζαίοι και άλλοι ήθελαν να περάσει από κάτω, στη θέση που είναι σήμερα. Και οι Σαμπαναίοι και άλλοι από πάνω, πάνω από το Λεμονοδάσος, το Μιστρέτσι και να βγει στη Δάριζα. Για την οριστική χάραξη του δρόμου επενέβη ο τότε υπουργός Δημοσίων Εργων Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος επισκέφθηκε την περιοχή. Με το δικαιολογητικό ότι έπρεπε να προστατευθεί το Λεμονόδάσος που ήταν πηγή πλούτου, αποφασίστηκε να γίνει ο δρόμος από κάτω. Ομως η διαμάχη ήταν τέτοια, που οι Σαμπανείοι που είχαν χτήματα στην Αρτιμο, δεν επέτρεπαν τη διάνοιξη του δρόμου από τον Αγιο Σεραφείμ και μετά. Ετσι αποφασίστηκε να αρχίσει σχεδόν από τη μέση, από του Σακελλάρη. Ενα μεταγωγικό του Ναυτικού αποβίβασε μια μπουλντόζα στον όρμο Καλάμια για να αρχίσει το έργο. Ομως όσο να αρχίσει το έργο, και επειδή υπήρχε φόβος για δολιοφθορές, οι νέοι εκείνης της εποχής, Τέλης Στ. Κουτουζής, Κώστας Γ. Κουτουζής, Γιώργος Ν. Κουτουζής και Βασίλης Κ. Κουτουζής, φύλαγαν τη μπουλντόζα νύχτα μέρα. Ετσι άρχισε η διάνοιξη του δρόμου στην αρχή ως τη Δάριζα, μετά προς την Αρτιμο. Τα βράδια η μπουλντόζα άραξε έξω από το σπίτι του Τέλη Κουτουζή.Τελικά υποχώρησε η αντίθετη πλευρά και ολοκληρώθηκε η διάνοιξη.
Το 1963 άρχισε και η συγκοινωνία Γαλατά – Ερμιόνης με το υπεραστικό λεωφορείο, η οποία σταμάτησε το 1993 γιατί δεν υπήρχαν επιβάτες, αφού όλοι πήραν δικά τους αυτοκίνητα.
*******Την εποχή εκείνη, 1950 - στη Δάριζα, με επίκεντρο το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου υπήρχαν τα σπίτια των Γιάννη Σαμπάνη-το παλιότερο-, του Αθαν. Σαμπάνη, του Αναστάση Σαμπάνη, του Νίκου Σαμπάνη, των Παναγιώτη και Κωσταντή Σαμπάνη, του Στάϊκου και στο Τσαρκί, των Βασιλακοπουλαίων, Σαμπάνηδων- Σαϊτιδων-, Ράμου, Δαρσινού, Μοσχογιάννη, Γούρμα, Μέλλου, και του Γ. Κοκκάλα. Στο Φουρκαρί του Αρ. Σαμπάνη, αργότερα των παιδιών του Γεωρ. και Παναγιώτη, του Θεμ. Μητσόπουλου, του Πλατανίτη και άλλα. Σ όλες τις περιοχής χτίστηκαν νέα σπίτια, κυρίως από τα παιδιά των προαναφερθέντων, αλλά και από άλλους.
Στη Δάριζα, σήμερα Σαρωνίδα, τον τελευταίο καιρό χτίστηκαν δύο νέες εκκλησίες. Η Παναγία - ιδιοκτησία Γ. Παλαιολόγος,Τούλα Σαμπάνη-, και η Αγία Τριάδα- ιδιοκτησία Ι.Α.Σαμπάνης.
Το παλιότερο ναϊδριο της περιοχής( προ 1940) είναι του Αγίου Γεωργίου, άνω, μακρινό πλάνο, κοντινό, εσωτερικό, κοντά στο σπίτι του Αθανάσιου Σαμπάνη.
*** Στη Δάριζα υπήρχαν κατά καιρούς διάφορα τυροκομεία όπως του Κωνσταντή Σαμπάνη ( 1974) , του Γιάννη Αν. Σαμπάνη και άλλα, αφού πολλοί ντόπιοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Ανωτέρω ο ναός της Αγίας Τριάδας του Γιάννη Α. Σαμπάνη.
*** Στην επίσημη ονομασία των βουνών της Ελλάδας, οι Αδέρες Τροιζηνίας, 721 μ υψόμετρο, αναφέρονται και ως Ντάριζα ή Δάριζα, παλιά αρβανίτικη ή Τουρκική ονομασία. Λέγεται ότι προέρχεται από τις Ντάρδες (αρβανίτικα), τα αχλάδια, τα γκόρτσα, και αποδίδεται με πολλές παραλλαγές: Δάρδιζα, Δαρδίτσα, Ντάριζα, Δάριζα. Η Ντάριζα της Τροιζηνίας, είχε πολλές αχλαδιές. Η κορυφή όπου ο ΟΤΕ λέγεται Νταριζούλα. Εχει και εκεί λίγες άγριες αχλαδιές.
Κατά την αρχαιότητα εκεί υπήρχαν πολλές δρεις που όμως κόπηκαν για να φτιαχτούν πλοία. Σήμερα δρεις υπάρχουν στη Φούσα Ανω Φαναρίου, και μία, άγνωστο πως στο Καραπολίτι, σε υψόμετρο 30 μέτρων.
*** Στα Βλαχέϊκα, λειτούργησε για 35 χρόνια( ως1982) Δημ.Σχολείο. Στην αρχή σε καλύβα, μετά σε εκκλησία ώσπου έγινε το σχολικό κτίριο.
*** Στα Σταϊκέϊκα, στην παραλία υπάρχει το ναϊδριο της Κοίμησης της Παναγίας
Σήμερα στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν πολλά από τα παλιά σπίτια, αλλά οι μόνιμοι κάτοικοι είναι λίγοι. Εχουν όμως δημιουργηθεί δύο ενδιαφέροντες παραθεριστικοί οικισμοί:
*** Το Περγάρι, άνω, το οποίο έχει και Εξωραϊστικό Σύλλογο, μεταξύ Παναγίτσας και Φουρκαριού και,
η ¨Ποσειδώνια πολιτεία¨ - αριστερά της Παναγίτσας , προς τα Μπισσέϊκα. Είναι ένας πρότυπος παραθαλάσσιος οικισμός Υπαλλήλων Τραπεζών, ΔΕΚΟ και Δημοσίου.
Από τον τηλεφωνικό κατάλογο βρήκαμε ότι στα Τσελεβίνια έχουν σήμερα σπίτια οι Παλυβός, Αμπατζής, Δέδες, Καλδέλης, Καράβολος, Κοκκίνου, Μπίσσιας,Pasqua Lucio, και άλλοι.
Ανάμεσα στους δύο οικισμούς είναι ο όρμος " Μπούφι" στον οποίο το καλοκαίρι λειτουργεί και καντίνα με θαμώνες από τις γύρω παραθεριστικές κατοικίες, αλλά και επιβάτες διαφόρων σκαφών.Εκεί το υποβρύχιο "Παπανικολής" αποβίβασε τους αγγλους κομμάντος.
Στα Τσελεβίνια σε ιδιόκτητο κτήμα και ο τάφος του Γεώργιου Παν. Παληβού σύμφωνα με επιθυμία του.
ΚΑΙ ΟΛΙΓΗ ….ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
*** Τα Τσελεβίνια και το Φουρκαρί κατά την περίοδο της Κατοχής , ήταν θέατρο των δραστηριοτήτων της Εθνικής Αντίστασης. Κλικ για περισσότερα.
© ΤΡΟΙΖΗΝΙΑ- KOUTOUZIS.GR Αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην πηγή www.koutouzis.gr .
