Προσαρτημένο στο http://www.koutouzis.gr/galatas.htm
Μια Απάθεια, της Τροιζηνίας, γεμάτη πάθη
Η Απάθεια όπως είναι γνωστό σε πολλούς είναι μια μεγάλη περιοχή της τροιζηνίας.
Από που προήλθε το όνομά της δεν είναι γνωστό.
Απάθεια σημαίνει χωρίς πάθος, αλλά όπως θα δούμε παρακάτω αυτή Τροιζηνίας είχε μεγάλα πάθη.
Κατά την αρχαιότητα ήταν νεκρόπολη, όπως αποδεικνύουν οι μυκηναϊκοί θαλαμοειδείς τάφοι που μάλλον ήταν χώρος ταφής απλών πολιτών, ενώ στην κοντινή Μαγούλα ήταν οι τάφοι των Βασιλέων.
Από τις διάφορες αναφορές φαίνεται πως η περιοχή της Τροιζηνίας και φυσικά η Απάθεια κατοικήθηκε από το 4.000 π.Χ, Tροιζήνα ..
Σκελετοί στην Απάθεια Σπαθί που βρέθηκε στον τρίτο βασιλικό τάφο
Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΦΟΡΑ
Το 1822 μ Χ όπως φαίνεται από τα αρχεία της Εθνικής ΠΑΛΙΓΓΓΕΝΕΣΙΑΣ ήταν χωριό.
Μια απογραφή των Ενετών του 1700 αναφέρει ότι τότε η Απάθεια είχε 89 "υγιείς στα ήθη" κατοίκους, το Μπέλεσι 66, και το Λυκοπάρτι 23.
Πάντως το 1828 ο Σάμπουργκ (1787-1874), διαπρεπής αρχιτέκτων και μηχανικός, κλήθηκε από τον Κυβερνήτη Καποδίστρια στον Πόρο, σχεδίασε και κατασκεύασε δρόμους και πλατείες, οργάνωσε την καθαριότητα, και παράλληλα διαμόρφωσε τον παραλιακό δρόμο του Γαλατά.
Και ενώ στην Καλαυρία έχει δημιουργηθεί ο Ρωσικός ναύσταθμος, το 1834, ΦΕΚ 19/1834, που καταγράφονται επίσημα για πρώτη φορά οι κατοικημένοι οικισμοί κατά την ίδρυση του νέου Ελληνικού κράτους, ο Γαλατάς δεν αναφέρεται. Ούτε και το 1836, ΦΕΚ 80 / 28-12-1836. Αναφέρεται όμως η Απάθεια που υπάγεται στο δήμο Τροιζήνος. Και είχε τότε 8 οικογένειες με 20 άτομα.
Το 1845 (νόμος ΚΕ 5-12-1845) δεν αναφέρεται π'αλι ο Γαλατάς αλλά ούτε η Απάθεια, Οι οικογένειες που έμεναν εκεί έφυγαν προς άλλες κατευθύνσεις. Ηταν τότε που άρχισε να δημιουργείται ο Γαλατάς.
Τα εδάφη της Απάθειας, όπως και όλη η Τροιζηνία, επί τουρκοκρατίας ανήκαν στον Χαλίλ Μπέη.
Μετά την επικράτηση της Επανάστασης και τη δημιουργία του νέου Ελληνικού Κράτους όλα τα κατεχόμενα εδάφη από Τούρκους περιήλθαν σε αυτό. Και με διάφορους νόμους διατάγματα και αποφάσεις, παραχωρήθηκαν άλλοτε αδαπάνως κι άλλοτε έναντι μικρών ποσών σε αγωνιστές του 1821 ή εκποιήθηκαν για να εισπράξει το νέο κράτος χρήματα.
Αυτή την τύχη είχαν και τα κατεχόμενα από τον Χαλίλ Μπέη, και φυσικά η Απάθεια.
Χαλίλ μπέης λεγόταν ο γενάρχης πλούσιας τουρκικής οικογένειας, ο οποίος και αναφέρεται ως πλουσιότατος δυνάστης της Κορίνθου κατά το 1778. Γιος και διάδοχός του ήταν ο Νουρή μπέης, ο οποίος πέθανε το 1815, αφήνοντας τον γιο του Κιαμίλ μπέη (1784-1822) να τον διαδεχθεί στη δυναστεία της Κορίνθου. Υπήρξε ο τελευταίος Τούρκος διοικητής και δυνάστης της Κορίνθου. Και φυσικά όλης της Τροιζηνίας. Εκτελέστηκε εν ψυχρώ μέσα στο δωμάτιο που εκρατείτο την 7η Ιουλίου 1822.
Στο μεταξύ την 12 Μαίου 1822 επειδή οι κάτοικοι της νήσου Πόρου κατέλαβαν παρανόμως το ζευγολατιό της Απάθειας και δεν υπάκουσαν σε όσες διαταγές έλαβαν κατά καιρούς να αποχωρήσουν, ο αρχιγραμματέας της Επικρατείας και υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Νέγρης ζήτησε από το Εκτελεστικό με το πιο πάνω έγγραφο από τον υπουργό Εσωτερικών να επέμβη. Το έγγραφο υπέγραφε και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος που είχε πάρει χτήματα στην Τροιζήνα που σήμερα έχει ο Γιώργος κλάδος.
Όμως προκειμένου να εξοικονομηθεί η αναγκαία χρηματική πίστωση για την γρήγορη κατασκευή πλοίων εν όψει ναυμαχίας αποφασίστηκε να διαταχθεί η πώληση με δημοπρασία των υποστατικών του Δαμαλά και της Απάθειας.
Επίσης έγινε αναφορά για δημοπρασία της Κορίνθου, στην οποία δημοπρατήθηκαν και περιοχές της Τροιζηνίας.
ΑΠΑΘΕΙΑ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ
Στις 5 Δεκεμβρίου του 1822 έγινε η αναφορά για τη δημοπρασία του κτήματος του Χαλίλ μπέη στην Απάθεια:
Η Ε ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ / άρχισε τις εργασίες της στο Άργος το Δεκέμβριο του 1831 και τις συνέχισε στο Ναύπλιο μέχρι το Μάρτιο του 1832, τρία χρόνια μετά την Δ' Εθνοσυνέλευση Άργους (και συνηθέστερα αποκαλείται Ε' Εθνοσυνέλευση Ναυπλίου).
Επίσης κατά τη διάρκεια της συνέλευσης αναγνώστηκε αναφορά των αντιπροσώπων του Πόρου Γ. Σπύρου Κριεζή και Κ. Λ. Δουζίνα για την καθυστέρηση αποζημίωσης όσων κατά το διάστημα του Αγώνος πιστώς προς την πατρίδα υπηρεσίας των εαυτών συμπολιτών κατά γην και θάλασσαν εν ταυτώ τα παθήματα τούτων ένεκα των συμβάντων επεσχάτως εις την νήσον εκείνην εκ μέρους των παρασυρθέντων απόν την φαναριώτικην κακεντρέχειαν των Υδραίων. Επικαλούμενοι δε τέλος του Εθνους την ευσπλαχνίαν εζήτησαν να διανεμηθεί στους κατοίκους του νησού το κτήμα της Απάθειας.
Επίσης στην Ε Εθνοσυνέλευση αναγνώστηκε αναφορά των πατριωτών των Κ,Γκίκα, Γ,Γκιώνη και Φραντζέσκου Δ,Βούλγαρη δια Γεώργιον Κουντουριώτη δια της οποίας «λέγουσι ότι επί δημοπρασία ήγόρασαν εν υποστατικόν, Απάθεια ονομαζόμενον πλην τώρα πληροφορούνται ότι τα εν αυτώ περιβόλια και αμπέλια ενοικιάσθησαν προλαβόντως τα μεν δια τρία έτη, τα δε μπέλια δι επτά. Οθεν παρακαλούσι να διαταχθούν οι ενοικιασταί τούτων να τα παραχωρήσουν εις αυτούς, οι οποίοι είναι αγορασταί τούτων και πρέπει να τα λάβουν υπό υην εξουσίαν των. Εσυζητήθη αρκετά η υπόθεσις αύτη αλλ έμεινεν εις σκέψιν».
Πολύ αργότερα ο Ποριώτης βουλευτής Σπυρίδων Καραμάνος μιλώντας στη Βουλή την 5 Οκτωβ 1865 για την εκποίηση της εθνικής γης και ειδικότερα για την απάθεια είπε:
== Η Απάθεια 2 περιβόλια 1 αμπέλι 2 μύλοι πουλήθηκε αντί 116.500 γροσίων, μετρητά δόθηκαν μόνο 5.000.
Το κτήμα του Χαλίλ Μπέη χωρίστηκε σε ανατολικό και δυτικό και τα μικρά κομμάτια τα πήραν μικροί αγοραστές και τα μεγάλα οι Υδραίοι.
Από την εκποίηση αυτή πήραν τα χτήματα της Απάθειας ο Γ. Κουντουριώτης και ο Τομπάζης.
Ο Γ. Κουντουριώτης ήρθε αργότερα πολλές φορές σε προστριβές με τον Καποδίστρια , γιατί ο πρώτος δεν διέθετε το χτήμα του, στην Απάθεια, για την καλλιέργεια της πατάτας - μόλις είχαν φέρει το σπόρο από την Αμερική, και το χώμα του ήταν το πιο κατάλληλο.
Ο πύργος του Κιαμίλ Μπέη υπάρχει ακόμη ερειπωμένος στο κομμάτι που έχει σήμερα ο κ. Παναγιώτης Τσαμαρδάς.Γύρω-γύρω είχε μικρά σπιτάκια για τους υποτακτικούς.
Από το οδοιπορικό στους νερόμυλους της Τροιζηνίας της Εφορίας Νεώτερων Μνημείων,1999
*** Ο Ιάκωβος Τομπάζης, από το κτήμα του στην Απάθεια πουλούσε νερό που ήταν πηγαίο και έτρεχε άφθονο στο τμήμα του κτήματος που είχε πάνω από το δρόμο - αυτό που το 1975 αγόρασε ο εφοπλιστής κ. Χατζηιωάννου. Εκεί βρίσκονταν και οι μύλοι- απομεινάρια τουςυπάρχουν και σήμερα στο κομμάτι που έχει ο Χατζηιωάννου. Με σωλήνες μετέφερε το νερό σε μια στέρνα 500 κυβικών στο κάτω μέρος του κτήματος και από εκεί στην ακτή, εκεί που σχηματίζεται ένα μικρό ακρωτήρι, και φόρτωνε μικρά υδροφόρα πλοία που το μετέφεραν στον Πειραιά στην Τρούμπα, και το πουλούσαν με κάρα. Αυτό που έμεινε γνωστό "ως νερό του Πόρου".
**** Μπορεί, τελικά να σταμάτησε η πώληση του νερού, αλλά στην παραλία παρέμειναν και προεξείχαν σίδερα εξέδρας και σιδηρσωλήνες από τις οποίες διοχετευόταν το νερό στα υδροφόρα πλοία.
Ο Χατζηιωάννου εκτός από το κτήμα Τομπάζη αγόρασε και τμήμα του κτήματος Κουντουριώτη που στο μεταξύ είχαν πάρει άλλοι ιδιοκτήτες και στα ψηλά του συνολικού κτήματος, στην κορυφή των Αδερών, προς την Ερμιονίδα, δημιούργησε τα φωτοβολταϊκά πάρκα.
Το κάτω μέρος, το παραλιακό του κτήματος Τομπάζη, το αγόρασε ο αρχιτέκτονας Αριστοτέλης Παναγιώταρος.
ΔΕΚΤΗ ΚΑΘΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΔΙΟΡΘΩΣΗ Η ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ
Κοπυράϊτ: ΒΑΣΙΛΗΣ Π. ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ
Δημοσιογράφος- ερευνητής
20 -3-2016
© KOUTOUZIS.GR Αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην πηγή www.koutouzis.gr .